به گزارش سرویس فرهنگ و هنر افق تهران، شهرام گیل‌آبادی، مدیرعامل خانه تئاتر در مراسم پایانی نوزدهمین مسابقه مطبوعاتی سالیانه انجمن منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر برگزار شد، ضمن تشکر از برگزار کنندگان این مراسم با شرایط سخت کرونا و رعایت پروتکل های بهداشتی، اظهار‌کرد: از شما ممنونم که با همت خود نگذاشتید امسال چراغ این نشست خوب و معرفت‌اندیش خاموش باشد.
وی همچنین از شرایط حاکم بر جامعه مطبوعاتی و رسانه‌ای در حوزه تئاتر گِله و تصریح‌کرد: متاسفم که تئاتر، فرهنگ اندیش و معرفت باور است و بن مایه، ریشه فکری، اندیشگی و فرهنگی دارد و با هیچ هنر دیگری قابل قیاس نیست، روز به روز در کشور ما با بی‌برنامگی هر چه تمام‌تر روبه‌رو شده و افولش را می‌بینیم.
این مقام مسئول اشاره ای هم به پنج محور اساسی زیرمجموعه مدیریت کرد و افزود: حوزه فکری معرفتی جامعه امروز ما چشم‌انداز و نقشه ارتباطی که در حوزه همبستگی و پیوستگی ایجاد شبکه ارتباطی می‌کند، نداریم و اهالی هنر و رسانه که در جامعه توسعه فکری ایجاد می‌کنند، در بی پناهی هر چه تمام‌تر با اقتضائات خودشان در حال حرکت هستند و نه تحت برنامه‌ای خاص. وقتی به اینجا می‌رسیم کشف نقطه استراتژیک سخت نیست، چون اصولا فکری برای ایجاد چشم‌انداز و مدیریت فرهنگی نشده و سالیان سال اقتضایی عمل کرده‌ایم.
وی نسبت به موضوع نداشتن جایگاه جدی برای اهالی فرهنگ و هنر امروز، از مدیرانی که از جایی آمده‌اند و مدتی مدیر فرهنگی هستند و دست آخر هم شاید دیگر به این عرصه دیده نشوند، گِلایه کرد و گفت: سوالات فراوانی داریم که برآمده از زخم‌هایی است که روی سینه ماست. این روزها بچه‌های رسانه که امروز به مدد انجمن منتقدان خانه تئاتر مورد توجه قرار گرفته‌اند، روزگار سختی را می‌گذرانند. باید توجه داشت که تئاتر مثل موسیقی نیست که دانلود هشت برابری داشته باشد و اقتصاد موسیقی از آن منتفع شود. مثل سینما نیست که وی‌اودی ها، با زدو بند پنهان و آشکاری که به وجود می‌آورند، انتفاعی را رقم بزنند. تئاتر باید نفس به نفس تماشاگر خود حرکت کند. چه کسی برای حمایت از این قشر فکر کرده است و آیا اساسا مسئولین فرهنگی ما دغدغه ادامه حیات و امرار معاش اهالی تئاتر را دارند؟
گیل‌آبادی در پایان خاطرنشان‌ساخت: صدوبیست میلیارد تومان کمک ایام بیکاری در قیاس با نیازمندی‌های جامعه هنری ما که سالیان سال از رسیدن به حق طبیعی و منطقی خود بازمانده‌اند، حتی یک قطره هم نیست و تأمین نشدن حقوق انسانی هنرمندان، نتیجه عملکرد مدیران فرهنگی است چنانچه هنرمند تئاتر ما بیمه تامین اجتماعی درستی ندارد و بیست سال پیش برای تأمین بیمه این قشر از کد کارگران شریف شیلات استفاده شده است. امیدوارم روزی برسد که هنرمندان از کد بیمه مشاغل هنری استفاده کنند و نفسی که می‌کشند، عاریتی و قرضی نباشد.
انتهای پیام/
