به گزارش سرویس فرهنگ و هنر افق تهران، محمود رضا ثانی، این کارگردان، نویسنده، بازیگر و آبادانی که خودش اهل آبادان است و با فیلمسازانی که در آبادان فیلم ساخته‌اند به شکل‌های مختلف همکاری کرده از نقش و اهمیت آبادان در سینمای ایران می‌گوید و از روزهایی که این شهر برای فیلمسازان و سینما دوستان جایگاهی ویژه داشت.
وی در خصوص پیشینه آبادان در سینما اظهار‌کرد: بعد از اینکه انگلیسی‌ها آمدند و پالایشگاه آبادان را تاسیس کردند، سینما را هم با خودشان آوردند و بهترین سینماها داخل آبادان تاسیس شد. هر منطقه یک سینما داشت و اغلب سینماها متعلق به شرکت نفت بود که فیلم‌های روز سینمای جهان را نمایش می‌داد. اگر مثلا یک فیلم آمریکایی در نیویورک و لس‌انجلس اکران می‌شد همزمان در سینما تاج آبادان که الان سینما نفت نام دارد و سینماهای دیگری که متعلق به شرکت نفت بود هم روی پرده می‌رفت، در حالی که همان فیلم‌ها حتی در تهران هم اکران نشده بود.
این کارگردان، نویسنده و بازیگر ابادانی تصریح‌کرد: همه مناطق کارگری سینما داشتند و علاوه بر آن آبادان یک شهر مهاجرنشین بود و کارگران و کارمندان پالایشگاه آبادان از کشورهای مختلف آمده بودند و هر سینما برای یک نوع فیلم در نظر گرفته شده بود. مثلا یک سینما فقط فیلم‌های هندی نمایش می‌داد و هندی‌هایی که مقیم آبادان بودند و گروهی از مردم آبادان که به سینمای هند علاقه داشتند، به دیدن این فیلم‌ها می‌رفتند.
ثانی ادامه‌داد: یک سینمای دیگر فیلم‌های عربی و مصری و آثار سینمای مصر را نمایش می‌داد. سینما تاج اغلب فیلم‌های آمریکایی و هالیوودی را اکران می‌کرد و فیلم‌های ایرانی هم در اغلب سینماها نمایش داده می‌شد. اصولا از آنجا که آبادان یک شهر مهاجرنشین بود و کار در پالایشگاه هم سخت بود، انگلیسی‌ها وسایل تفریح را برای مردم مهیا کرده بودند و سینما هم یکی از این تفریحات و بسیار مورد توجه مردم بود.
کارگردان مستند “کیارستمی و عصای گمشده” این را هم اضافه‌کرد: اینکه جایگاه آبادان در سینمای ایران چیست، برمی‌گردد به زمان قبل از جنگ که آبادان تمام ویژگی‌های لازم برای ساخت یک فیلم در جنوب را داشت؛ نخلستان، رودخانه، لنج، بندرگاه مهم. از طرفی آبادان یک شهر صنعتی هم شده بود که همه اینها در کنار هم برای ساخت یک فیلم سینمایی مردم‌پسند جنوبی یا عاشقانه‌هایی که در آن زمان ساخته می‌شد، مناسب بود. به همین دلیل خیلی از فیلمسازان قبل از انقلاب، آبادان را لوکیشن اصلی خودشان در نظر می‌گرفتند، مثلا ناصر تقوایی فیلم «نفرین» را در آبادان ساخت یا خیلی از فیلم‌های دیگری که در آن زمان در آبادان ساخته شد.
وی این را هم گفت که در برخی از فیلم‌ها هم بخشی از سوژه فیلم به آبادان برمی‌گشت و آنها می‌آمدند آن قسمت از فیلمشان را در آبادان فیلمبرداری می‌کردند. به دلیل اینکه آبادان یک فضایی داشت که سینمادوست بود و مردم عاشق سینما بودند و با فیلمسازان همکاری خوبی می‌کردند. اغلب فیلمسازان خاطرات خیلی خوبی از فیلمسازی در آبادان دارند، اما جنگ که شد باز هم به دلیل اینکه جنگ خیلی به آبادان ضربه زد، فیلمسازان زیادی به آبادان آمدند و شروع کردند به مستند ساختن، مثل فیلم‌های روایت فتح.
ثانی در پایان خاطرنشان‌کرد: خیلی از کسانی که الان فیلمساز هستند و در حوزه سینمای جنگ کار می‌کنند، ابتدا به عنوان فیلمبردار به آبادان و خرمشهر آمدند و شروع کردند به فیلمبرداری و ساختن مستند. احمدرضا درویش، ابراهیم حاتمی‌کیا، محمدتقی پاکسیما و چند نفر دیگر به عنوان فیلمبردار از تلویزیون به آبادان آمدند تا روزهای اول جنگ را فیلمبرداری کنند. آنها در آن زمان فیلمساز نبودند اما بعد از اینکه به عنوان فیلمبردار به آبادان آمدند و برگشتند در مرکز آموزش فیلمسازی اسلامی که در باغ فردوس بود، آموزش دیدند و پس از آن در آبادان فیلم‌های سینمایی ساختند.
انتهای پیام/
