به گزارش سرویس سیاسی افق تهران، حسن بهشتی پور، کارشناس مسائل بین الملل با بیان اینکه مناقشه قره‌باغ، به خاطر مسائل قومی، نژادی و مذهبی نیست و صرفا سرزمینی است، اظهار‌کرد: قره‌باغ در دوران شوروی و در تقسیم بندی استالین جزو جمهوری آذربایجان تعریف شد و در سال ۱۹۸۸ قبل از فروپاشی شوروی، درگیری نظامی در این منطقه آغاز شد زیرا اکثریت جمعیت این منطقه ارمنی بودند.
وی تصریح‌کرد: ارامنه ساکن قره باغ مایل به خودمختاری یا الحاق به خاک ارمنستان بودند و “آقابیگیان” از طرف “میخاییل گورباچف” مسئول پیگیری بحران قره باغ شد، اما نتوانست موفق شود و این مساله به عنوان یک موضوع لاینحل در روابط جمهوری آذربایجان و ارمنستان مانده است.
به گفته کارشناس مسائل بین الملل در زمان فروپاشی شوروی ارامنه مقیم قره‌باغ موقعیت را مناسب دیدند و تحرکات نظامی به کمک ارمنستان انجام دادند که مهمترین نتیجه این اقدامات اشغال منطقه استراتژیک شوشا _ لاچین بود. این مسیر قره‌باغ را به ارمنستان وصل می‌کند چون تا آن زمان پیوستگی سرزمینی بین ارمنستان و قره‌باغ وجود نداشت و با تصرف این منطقه قره‌باغ و ارمنستان به هم وصل شدند.
بهشتی پور با اشاره به میانجیگری ایران در حل مناقشه قره‌باغ، افزود: جمهوری اسلامی در اردیبهشت سال ۱۳۷۱ برای میانجیگری در بحران قره‌باغ پیش‌قدم شد و اقدام عملی لازم را انجام داد. کفیل ریاست جمهوری آذربایجان، “یعقوب محمداف” و “لئون پتروسیان”، رئیس‌جمهور ارمنستان به دعوت مرحوم “اکبر هاشمی رفسنجانی” رئیس‌جمهور وقت ایران به تهران آمدند و در پایان مذاکرات سه‌جانبه بیانیه مشترک مبنی بر آتش‌بس را صادر کردند.
وی یادآور‌شد: اما هم‌زمان با صدور بیانیه مشترک تهران، شهر شوشا توسط ارامنه اشغال شد. این شهر در حالی سقوط کرد که ایران با حضور دو کشور درگیر جنگ و نماینده سازمان ملل متحد طرح آتش‌بس جامع را نهایی کرده بود و اقدام و حسن نیت کشورمان نتوانست به حل مناقشه قره‌باغ کمک کند.
کارشناس مسائل بین الملل ادامه‌داد: ایران تنها کشوری است که هم با ارمنستان و جمهوری آذربایجان و هم با منطقه مورد مناقشه قره‌باغ دارای مرز مشترک زمینی است. به همین دلیل بررسی مناسبات ایران با دو کشور ارمنستان و جمهوری آذربایجان از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.
بهشتی پور در پایان خاطرنشان‌کرد: سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در سال‌های گذشته در قبال مناقشه قره‌باغ، پیوسته سیاست مصالحه، تعادل و آشتی‌جویی بوده است و تهران تلاش کرده تا در سیاست‌گذاری‌های خود، سیاست متوازن‌سازی و خط و مشی حل و فصل اختلافات کشورهای هم‌جوار را دنبال کند.
انتهای پیام/
