به گزارش سرویس اقتصادی افق تهران؛ ظاهرا انتظار برای صادرات، پدیده تازه ای در اقتصاد ایران محسوب می شود؛ گویی دولت منتظر است سر فرصت عوارض و مالیات محصول روی دست تولید کننده باد کرده را خوب بررسی کند و بعد اجازه صادرات بدهد. این وسط تکلیف کارگر، سهامدار و تولیدکننده و از همه مهمتر استراتژی های بلندمدت یک شرکت برای حفظ بازار اصلا هم مهم نیست.
فولاد یکی از صنایع مهم کشور است که ۱۳ درصد از ارزش صادرات کشور را به خود اختصاص می دهد. این صنعت ۵ میلیارد دلاری، براساس آمارهای رسمی،از مجموع ۴۷ میلیون تن، ظرفیت نصب شده، سالانه ۳۳ میلیون تن انواع محصولات فولادی در کشور تولید می کند.
علاوه بر این، برنامه این است که مجموع تولید فولاد با همه مشقت هایی که این تولید برای تامین برق، گاز و آب دارد، به ۵۵ میلیون تن در سال برسد، این در حالی است که بنا به گفته مهرداد اکبریان، صدور بیش از حد مجوزهای احداث کارخانجات فولادی که از قضا با واقعیت کشور همخوانی و مطابقت ندارد، باعث شده که از حدود ۴۷ میلیون تن ظرفیت آماده روی زمین ، ۱۵ میلیون تن ظرفیت هزینه‌شده روی زمین بلااستفاده بماند.
فعالان این صنعت می گویند، تحریم‌ها خود به خود شرایط را برای فعالان اقتصادی سخت کرده و تولیدکنندگان این صنعت با چالش‌هایی از جمله انتقال پول، نحوه بازگشت ارز و مواردی از این قبیل روبه‌رو هستند، بنابراین انتظار می‌رود دولت دیگر مشکلات را زیاد نکند، این در حالی است که با توجه به بخشنامه‌های متعدد درباره عوارض صادراتی برای محصولاتی مانند سنگ‌آهن، کنسانتره و گندله تولیدکنندگان این روزها دچار سردرگرمی در صادرات شده اند؛ تا جایی که پیش بینی می شود، این مشکلات در سال آتی هم ادامه داشته باشد.
انتهای پیام/
