به گزارش سرویس ورزشی افق تهران؛ خداحافظی مسعود شجاعی کاپیتان سابق تیم ملی ایران از فوتبال، نشانه پایان یک دوران پر فراز و نشیب از خاطرات فوتبال ماست.
شجاعی که فوتبال حرفه ای خود را در صنعت نفت آبادان شروع کرد و سپس به ساپیا پیوست در این تیم تبدیل به یک چهره شد. دعوت از شجاعی به تیم ملی در همان سال ها، او را به جام جهانی ۲۰۰۶ برد و در یک بازی مقابل آنگولا به میدان رفت. مسعود شجاعی با انتقال به اوساسونا و لاسپالماس، لژیونری بود که مورد توجه قرار گرفت و یکی از تیپ های دوست داشتنی فوتبال ما شد اما در تیم کارلوس کی روش، با بستن بازوبند کاپیتانی از «تیپ سازی» عبور کرد و به یک «شخصیت» کامل ورزشی تبدیل شد.
کی روش به ندرت به بازیکنان اعتماد می کرد اما به تدریج، این مسعود شجاعی بود که در تیم کی روش، مهره ای قابل اعتماد شد که در زمین بازی و فضای بیروی تیم ملی، نقش یک حلقه واسط را ایفا می کرد. گاهی اوقات حتی وظیفه تیم جمع کردن به شجاعی سپرده می شد و او انصافا کاپیتانی شایسته بود.
مسعود شجاعی چهره ای جدی و مصمم در تیم ملی داشت؛ امین و قابل اعتماد بود و حرف های خصوصی در دلش می ماند. با اغلب بازیکنانی که به تیم ملی دعوت می شدند هم رابطه ای دوستانه داشت و همین نکته به سرمربی برای اداره تیم کمک می کرد. شخصیت مسعود شجاعی آنقدر قوام داشت که در تیپ و ظاهر او در تمام این سال ها، تغییری حاصل نشد.
وقتی در اواخر حضورش در تیم ملی و بازگشت به فوتبال باشگاهی ایران، عملکرد او را زیر نظر گرفتیم می شد پیش بینی کرد که او به زودی به جرگه مربیان خواهد پیوست. مدیریت او در برخورد با بازیکنان و اعتماد به نفس کافی برای اداره یک تیم فوتبال، خبر از ظهور یک مربی جدید می دهد.
شجاعی تا جایی که می توانست از فوتبال و همه بازی هایش لذت برد و از امروز به بعد، او را در یک عرصه جدید و شخصیت تازه دیگر خواهیم دید.
انتهای پیام/
