به گزارش سرویس فرهنگی و هنری افق تهران، عبدالجبار کاکایی شاعر و ترانه‌سرا چهارشنبه شب در خصوص این که چگونه نوروز را سپری کنیم که اندوه روزهای گذشته را از دل‌مان ببرد، اطهارداشت: این بهار هم چندان شیرین‌تر از سالی که گذشت نیست، همچنان در محاصره ویروس کرونا هستیم و هنوز این محاصره شکسته نشده است.
وی افزود: با توجه به محدودیت‌هایی که در رفت و آمدها وجود دارد و به ویژه اینکه در فصل بهار و سنت و عادت ما ایرانی‌ها دوست داریم همدیگر را در جمعیت‌های اندک ملاقات کنیم، توصیه می کنم به بزرگان فامیل، آنهایی که اهل فضل و سواد و دانش هستند در این ایام توجهی به متون داستانی و ادبی گذشته ما داشته باشند و به ویژه توصیه اکید من روی مثنوی مولانا است.
کاکایی ادبیات کهن را راهی برای جدا شدن از مشکلات و سختی‌ها دانست و گفت: مثنوی یا منطق الطیر عطار یا آثار عرفانی ما، گاهی آدم را از دنیا، از مشکلات، از مشقات جدا می‌کند. به ویژه قصه‌های جذاب و زیبایی که دارد. به نظر من یکی از سرگرمی‌های زیبایی است که می‌تواند در بعضی از خانواده ها رایج باشد. تفریحات و سرگرمی‌ها همیشه هست اما جدای از سرگرمی‌های متنوع فامیلی، مطالعه متون داستانی قدیم می‌تواند راهی برای دور هم جمع شدن باشد، من به طور خاص به مثنوی و شاهنامه اشاره می‌کنم، انشاالله بتوانیم این ایام را با بهره‌وری بیشتر بگذرانیم.
وی در رابطه با این که طبع شاعرانه اش در سال کرونایی چگونه شکوفا شد، ادامه داد: به قول حافظ، «کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد» ولی شعر گفتم، بعضی خیلی تلخ بوده، که می‌شود گفت به قول امروزی‌ها خیلی وایرال (همه‌گیر) هم شده است. مثل شعر
این روزها به هرچه گذشتم کبود بود
هر سایه ای که دست تکان داد دود بود
این روزها ادامه ی نان و پنیر و چای
اخبار منفجر شده ی صبح زود بود
جز مرگ پشت مرگ خبرهای تازه نیست
محبوب من چقدر جهان بی وجود بود
کاکایی درپایان گفت: از طرفی شعرهای امیدوارکننده هم گفتم، ترانه‌هایی که برخی خواننده ها آن را به آواز خوانده اند، با حجت اشرف‌زاده شعری به نام قلب سفید را برای کادر درمان کار کرده ایم که بسیار هم شنیده شد، کارهای دیگری را هم بامحمد اصفهانی، علیرضا افتخاری و حسام‌الدین سراجانجام دادیم و در این سال یک کتاب منتشر کردم به نام کشته‌های بی طرف که محصول کارهای یکی دو سال اخیر است.
انتهای پیام/
