به گزارش سرویس فرهنگی افق تهران؛ این فیلم های دو دهه اخیر را شامل می شود وگرنه تعداد آثار سیاسی توقیفی بیشتر است؛ مثل «شبهای زایندهرود» ساخته محسن مخملباف که خود روزگاری یکی از عوامل اصلی توقیف فیلم های سینمایی بود!
مصلحت
در جشنواره سی و نهم فیلم فجر، برای نخستین بار فیلم «مصلحت» ساخته حسین دارابی رونمایی شد. فیلمی که در زمان تولید بواسطه خط داستانی اش کنجکاو برانگیز بود و پی گیران این پرسش را مطرح می کردند که دو سازمان حکومتی یعنی اوج و حوزه هنری چگونه یک سوژه ملتهب را در قالب اثری سینمایی روایت کرده اند. خلاصه داستان فیلم این است: «پسر یکی از مقامات عالیرتبه کشور در یکی از درگیریها مقابل دانشگاه تهران مرتکب قتل میشود، اما پیوند خانوادگی و مصلحت سیاسی کشور، این پرونده مشکوک و پُر رمز و راز را وارد موازنهای پیچیده و سخت میکند…» واکنش ها نسبت به «مصلحت» پس از رونمایی در جشنواره فجر متفاوت بود. عده ای آن را دلسوزی دو نهاد حکومتی تعبیر کردند و برخی حرف فیلم را برنتابیدند. «مصلحت» در ۷ بخش کاندیدای دریافت جایزه شد و حسین دارابی دیپلم افتخار بهترین کارگردانی فیلم اول را بدست آورد. در حالی که «مصلحت» آماده اکران عمومی می شد، خبرهایی درگوشی حکایت از عدم رضایت قوه قضائیه داشت. در نهایت فیلم برغم آن که دو ارگان حکومتی را پشت سر خود می دید، بیش از سه سال توقیف بود تا یک بار دیگر ثابت شود حکومتی ها هم در بیان حرف های صریح، ولو از سر دلسوزی، حاشیه امن ندارند. این فیلم در حالی روی پرده می رود که یک فیلم توقیفی دیگر روی دست سازمان اوج است: «مسیح، پسر مریم» ساخته علی جعفرآبادی که درامی اجتماعی از دهه ۵۰ شمسی است و ربطی به سوژه این گزارش ندارد.
شیشلیک
محمد حسین مهدویان ششمین فیلمش را با نام «شیشلیک» در حالی برای جشنواره سی و نهم فجر آماده کرد که تفاوتی اساسی با ساخته های پیشین او داشت. این فیلم یک کمدی سیاه است که داستان آن در شهری خیالی روایت می شود اما نقدی تند به فاصله طبقاتی و رفتار برخی مسولان کشور دارد. از این منظر، برخی فیلم را در دسته آثار سیاسی قرار داده اند. «شیشلیک» در چهار بخش نامزد دریافت سیمرغ شد و نظر مثبت برخی منتقدان را هم بدست آورد اما با گذشت بیش از سه سال و برغم داشتن پروانه نمایش، هنوز سرنوشت اکران عمومی آن معلوم نیست. این ماجرا بارها از سوی رسانه ها پی گیری شده است اما مسولان سینمایی کنونی صراحتا اعلام کردند که نمایش آن فعلا به صلاح نیست!
گزارش یک جشن
ابراهیم حاتمی کیا جزو کارگردان هایی است که نگاهی نافذ به اتفاقات جامعه دارد و سعی می کند آن ها را در آثارش بازتاب دهد. پیرو همین دغدغه او از ماجراهای پس از انتخابات سال ۸۸ وام گرفت و «گزاش یک جشن» را ساخت. فیلم به صراحت موضع گیری برخی مسولان در قبال معترضان به نتیجه انتخابات را نقد می کند. هر چند کیفیت آن مثل فیلم اعتراضی- سیاسی «آژانس شیشه ای» نیست، اما نمی توان منکر نگاه دلسوزانه کارگردان شد. فیلم پس از اکران در جشنواه بیست و نهم مهر توقیف خورد و اجازه نمایش عمومی از آن سلب شد. حاتمی کیا در جلسه پرسش و پاسخ «به وقت شام» در جشنواره فجر گفته بود:«شرمم می آید که جلوی نمایش «گزارش یک جشن» را گرفتند.»
به رنگ ارغوان
در کارنامه ابراهیم حاتمی کیا یک فیلم توقیفی دیگر به چشم می خورد:« به رنگ ارغوان». این فیلم روایت عشق یک مامور وزارت اطلاعات به دختر یکی از اعضای گروه سیاسی اوائل انقلاب است. این گره عشقی وقتی ایجاد می شود که مامور قصد دارد از طریق دختر، به پدرش که می خواهد به کشور بازگردد ، برسد. «به رنگ ارغوان» در آستانه جشنواره بیست و سوم فجر توقیف شد و درنهایت مسولان وقت سینمایی اجازه نمایش آن را در جشنواره بیست و هشتم صادر کردند. فیلم سیمرغ بلورین را هم بدست آورد اما در گیشه موفق نبود. چه بسا اگر «به رنگ ارغوان» به موقع اکران عمومی می شد، سرنوشت بهتری در گیشه بدست می آورد و محبوبیتش پیش مخاطبان فراگیرتر می شد.
از رئیس جمهور پاداش نگیرید
کمال تبریزی هم از جمله کارگردان هایی است که در آثارش مسولان را نقد می کند. «از رئیس جمهور پاداش نگیرید» هم در ادامه این دغدغه است که آن را سال ۸۷ ساخت. اسم اولیه فیلم «پاداش» بود و داستانش درباره سفر زیارتی یکی از مسولان میانی کشور که در عربستان از کاروان جدا می افتد… . «از رئیس جمهور پاداش نگیرید» سال ۹۴ رفع توقیف شد و مخاطبان از خود پرسیدند دلیل سخت گیری ها چه بوده؟ کارگردان بعدا توضیح داد که اشارات و شوخی های سیاسی –انتقادی از فیلم بیرون آمده و حتی برخی صحنه ها دوباره فیلمبرداری شده است تا به کسی برنخورد!
انتهای پیام/