به گزارش سرویس سلامت افق تهران، سعید نمکی، امروز پنجشنبه در مراسم روز پزشک که در برج میلاد تهران برگزار شد، با اشاره به اینکه گذشت و ایثار جامعه پزشکی را با هیچ دوربین و واژه‌ای نمی‌توان به تصویر کشید، اظهار‌کرد: خاطره فراوانی از این مدت دارم؛ امروز بعد از گذشت شش ماه برای اولین بار است که از تریبونی در مورد تلاش همکارانم صحبت می‌کنم. در این روزها و شب‌ها بارها به عظمت کار پزشکان و پرستاران و خدمه بیمارستان و تکنسین اورژانس و اتاق عمل فکر کردم.
وی تصریح‌کرد: وقتی ما لباس سفید روپوش را می‌پوشیم، آن لباس احرام ما است که به طواف بیمار در سخت‌ترین شرایط می‌رویم. کار پزشکی، کار خریدن اندوه و فروختن جان است که با هیچ معیار مادی نمی‌توان قیاس کرد. گاهی حرف از ویزیت و تعرفه می‌زنند و من شرمسار می‌شوم. مگر می‌شود دقایقی که این عزیزان بر بالین بیمار می‌گذرانند را با پول جبران کرد. مگر می‌شود وقتی عده‌ای دارند پول پارو می‌کنند و پزشکان اندوه جارو می‌کنند را با معیار مادی سنجید. این عظمت بزرگ‌تر از آن است که با دوربینی به تصویر کشید یا با کلامی بیان کرد.
این مقام مسئول با اشاره به اینکه امروز بزرگداشت پزشکان شریف این سرزمین است، گفت: این عزیزان بعد از سال‌های دفاع مقدس که پنهان و بی صدا خدمت می‌کردند و کسی این حرکت را بزرگ نمی‌دید، دستاوردهای عظیم در شاخص‌های سلامت کشور مدیون مدیریت جامعه پزشکی در کنار ارکان نظام سلامت است که شاید به چشم مردم عادی نمی‌آید. در جریان مدیریت کووید ۱۹ مشخص شد لحظه‌ای که همه فرار کردند، پزشکان ماندند.
نمکی ادامه داد: گرچه در طرح تحول سلامت، تعداد تخت‌ها اضافه شد، اما در اوج آن هم ۱.۶ تخت به ازای هزار نفر جمعیت شد در حالی که کمترین میزان در اروپا بین ۶ تا ۷ برابر کشور ما است؛ همت جامعه پزشکی نگذاشت حتی یک بیمار پشت در بیمارستان سرگردان شود یا اینکه ونتیلاتور را از پیرزن یا پیرمردی قطع کنیم یا جوانی را در اولویت بگذاریم و افغان‌های بدون کارت را رها کنیم.
وی بزرگترین سرمایه ملی را جامعه پزشکی دانست که با مدیریت، توانستند مرگ و میر ناشی از بیماری کرونا را در کمتر از دوماه به یک پنجم برسانند؛ برخی بعد از گذشت از بحران‌ها یادشان می‌رود که چه کسانی این بحران را مدیریت کردند. امیدواریم این قدرشناسی را از جامعه پزشکی در رعایت پروتکل‌های بهداشتی ببینیم.
نمکی در پایان خاطرنشان‌ساخت: همکاران من با اینکه عاشق کار هستند، ولی با همه فشارها، خسته هستند. ما فکر می‌کردیم تابستان آرام‌تری داریم و روزهای سخت احتمالی پاییز را با آنفلوآنزا و کرونا خواهیم داشت و زمانی برای نفس تازه کردن همکاران خواهیم داشت. باز نمی‌کنم که چرا نشد و این را به آینده می‌سپارم. زیرا برخی گفتمان‌ها حاصلی جز گسست اجتماعی نخواهد داشت.
انتهای پیام/
