به گزارش سرویس اقتصادی افق تهران؛ عناصر فلزی کمیاب، که شامل ۱۷ عنصر مهم است، به طور فزایندهای برای انتقال انرژی پاک و تولید فناوریهای مدرن ضروری میشوند. این عناصر با ویژگیهای منحصر به فرد خود به کاتالیزورهای حیاتی در فناوریهای سنتی و کم کربن تبدیل شدهاند. همچنین در تولید آلیاژهای فلزی خاص، شیشه و لوازم الکترونیکی با کارایی بالا کاربرد دارند.
رایان کاستیلو، مدیرعامل مشاور مواد معدنی آداماس اینتلیجنس، در این زمینه میگوید: “عناصر خاکی کمیاب خواص فیزیکی و شیمیایی قابل توجهی دارند که مسلماً آنها را به ابرقهرمانان جدول تناوبی تبدیل میکند.”
اگرچه این عناصر در سراسر جهان یافت میشوند، اما نکته کلیدی در یافتن آنها در غلظتهای کافی است که استخراج آنها اقتصادی و مقرون به صرفه باشد. کشورهای دارای ذخایر غنی از این عناصر، در سالهای آینده نقش تعیینکنندهای در اقتصاد جهانی و تامین منابع انرژی پاک خواهند داشت.
چین با فاصله زیادی بزرگترین تولیدکننده عناصر کمیاب خاکی است و حدود ۳۸ درصد از مواد معدنی خام خاکی کمیاب جهان را تأمین میکند. پس از چین، ویتنام با ۱۹ درصد، برزیل با ۱۸٫۱ درصد، روسیه با ۱۰٫۴ درصد، هند با ۶ درصد و استرالیا با ۳٫۵ درصد از ذخایر بزرگ خاکی کمیاب برخوردارند. ایالات متحده و گرینلند هرکدام ۱٫۳ درصد از این ذخایر را دارند و هیچ کشور دیگری بیش از یک درصد ذخایر خاکی کمیاب ندارد.
با این حال، تنها چین بهطور کامل کنترل ژئوپلیتیکی بر زنجیره تأمین این مواد را در اختیار دارد. این کشور تقریباً ۸۵ تا ۹۵ درصد از مواد معدنی کمیاب تصفیهشده جهان را تأمین میکند و از اواخر دهه ۱۹۹۰ بر بازار جهانی تسلط یافته است. همچنین چین ۸۵ تا ۹۰ درصد از فرآوری معدن به فلزات زمینهای کمیاب را به خود اختصاص داده و تأمینکننده ۶۸ درصد کبالت، ۶۵ درصد نیکل و ۶۰ درصد لیتیوم باتریهای برقی در جهان است. به همین دلیل، ۷۵ درصد از باتریهای خودروهای برقی (EV) در چین تولید میشوند.
این تسلط چین بر منابع خاکی کمیاب نگرانیهایی را در سطح جهانی ایجاد کرده است. برخی کارشناسان هشدار میدهند که اگر کشورهای دیگر غنی از این منابع برای رقابت با چین اقدام نکنند، این کشور قادر خواهد بود بازاری غیرآزاد ایجاد کرده و اهرمهای مالی و سیاسی قوی را در دست بگیرد. اگرچه برخی دیگر این نگرانیها را بیش از حد ارزیابی میکنند، اما حقیقت این است که خاکهای کمیاب بهعنوان “نفت جدید” در حال تبدیل شدن به یک عامل کلیدی در رقابتهای جهانی هستند. در سالهای آینده، تنشهای جهانی پیرامون این عناصر افزایش خواهد یافت و قدرتهای غربی برای بهدست آوردن کنترل مجدد بر این منابع حیاتی تلاش خواهند کرد.
انتهای پیام/
