به گزارش سرویس اقتصادی افق تهران؛ صنعت فولاد، یکی از بزرگ‌ترین آلاینده‌های جهان، در حال گذار به سمت تولید بدون آلایندگی با استفاده از فناوری‌های جدید و منابع انرژی پاک است. این امر به نوبه خود به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صنعت خودرو کمک می‌کند، زیرا فولاد یکی از مواد کلیدی مورد استفاده در ساخت خودرو است.
در حال حاضر، فرایند سنتی تولید فولاد، که از کوره‌های بلند استفاده می‌کند، مسئول انتشار حدود هفت درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان است. این امر به دلیل سوزاندن زغال‌سنگ برای استخراج آهن از سنگ آهن است که دی‌اکسید کربن را به عنوان محصول جانبی آزاد می‌کند.
آژانس بین‌المللی انرژی پیش‌بینی می‌کند که انتشارات صنعت فولاد باید تا سال ۲۰۵۰ به نصف کاهش یابد تا به اهداف اقلیمی مانند محدود کردن گرمایش به بیش از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد دست یابد.
به نقل از techbrew، فرایند سنتی تولید فولاد، که از کوره‌های بلند استفاده می‌کند، عامل اصلی انتشار حدود ۳.۶ میلیارد تن دی‌اکسید کربن در سال است. امروزه در آمریکا، هشت کارخانه فولاد از این فرایند استفاده می‌کنند. این امر به طور قابل توجهی منجر به تغییرات آب‌وهوایی می‌شود.
فولاد سبز به فولادی گفته می‌شود که بدون استفاده از سوخت‌های فسیلی تولید می‌شود. این کار از طریق روش‌های مختلفی از جمله استفاده از هیدروژن تجدیدپذیر یا الکتریسیته برای تولید آهن اسفنجی (DRI) و سپس فراوری آن در کوره‌های قوس الکتریکی امکان‌پذیر است.
کیتلین رامیرز، یکی از همکاران ارشد تیم صنایع اندیشکده انرژی پاک RMI، با تمرکز بر هیدروژن و فولاد، می‌گوید: «این نوع نیروگاه امروزه با گاز طبیعی کار می‌کند.»
فولاد سبز می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا ۹۵ درصد در مقایسه با فولاد سنتی کاهش دهد. با کاهش انتشار، آلودگی هوا و مشکلات تنفسی نیز کاهش می‌یابد. تولید فولاد سبز به مقابله با تغییرات آب‌وهوایی و حرکت به سمت آینده پایدارتر کمک می‌کند.
در حالی که تقاضا برای فولاد سبز رو به افزایش است، با وجود پیشرفت‌های صورت‌گرفته، چالش‌هایی نیز در میان است.
هزینه: فناوری‌های فولاد سبز هنوز در مراحل اولیه توسعه هستند و می‌توانند گران‌تر از روش‌های سنتی باشند.
دسترسی به انرژی: تولید فولاد سبز به مقدار زیادی برق تجدیدپذیر نیاز دارد که در همه جا به طور گسترده در دسترس نیست. به عنوان مثال در سال گذشته، تنها ۲۰ درصد برق در آمریکا از انرژی‌های تجدیدپذیر تامین می‌شد.
زیرساخت: زیرساخت‌های لازم برای تولید و حمل و نقل فولاد سبز هنوز به طور کامل توسعه نیافته است.
در حال حاضر چندین پروژه فولاد سبز در سراسر جهان در حال انجام است. به عنوان مثال، شرکت SSAB سوئد در حال ساخت کارخانه‌ای است که از هیدروژن سبز برای تولید DRI استفاده می‌کند. این کارخانه قرار است تا سال ۲۰۲۶ عملیاتی شود و سالانه ۱.۳ میلیون تن فولاد سبز تولید کند.
در ماه مارس، وزارت انرژی سرمایه‌گذاری به ارزش یک میلیارد دلار را برای حمایت از پروژه‌های فولاد سبز در می‌سی‌سی‌پی و اوهایو اعلام کرد که اولین مورد از این نوع در آمریکا خواهد بود. این پروژه‌ها شامل یک کارخانه DRI در اوهایو است که از هیدروژن تولیدشده با گاز طبیعی استفاده می‌کند و همچنین یک کارخانه در می‌سی‌سی‌پی مستقر است که از DRI تولیدشده با هیدروژن سبز استفاده می‌کند.
SSAB شریک یک کارخانه آزمایشی در سوئد است که تنها یکی از چندین پروژه فولاد سبز در حال توسعه در اروپاست.
این کارخانه بخشی از ابتکار SSAB، LKAB و Vattenfall به نام Hybrit (فناوری آهن‌سازی پیشرفت هیدروژنی) است و از فرایندی استفاده می‌کند که با تقسیم آب به مولکول‌های هیدروژن و اکسیژن شروع می‌شود. SSAB توضیح می‌دهد که هیدروژن برای حذف اکسیژن در سنگ آهن استفاده می‌شود. محصول جانبی این فرایند آب است که سپس برای تولید هیدروژن دوباره وارد فرایند می‌شود.
Green Steel این شرکت سوئدی دیگر با مشتریان بزرگی مانند پورشه و گروه ZF قراردادهایی دارد و از DRI و برق تجدیدپذیر برای تولید فولاد با ۹۵ درصد کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای استفاده می‌کند.
با وجود چالش‌ها، پتانسیل قابل توجهی برای فولاد سبز به منظور ایفای نقش مهمی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صنعت فولاد وجود دارد. با پیشرفت فناوری و افزایش تقاضا، فولاد سبز می‌تواند به یک جایگزین مقرون‌به‌صرفه و پایدار برای فولاد سنتی تبدیل شود.
این تحولات هیجان‌انگیز نشان‌دهنده تعهد فزاینده به پایداری در صنایع فولاد و خودرو است. با همکاری یکدیگر، این صنایع می‌توانند به کاهش ردپای کربن خود و ایجاد آینده‌ای پایدارتر برای همه کمک کنند.
انتهای پیام/
